برای او که انگشت هایش

چشم تاریکی را کور می کند

و آتش را

در هیمه ی شبگردها حدس می زند

برای او

که تنها  ، همه شب

بیابان را

کویر را

کاکتوس را

به دهان نرم بسترش می کوبد

برای او که دست هایش

پل می شود

تا مشتی سنگ

روی سنگ بند شود

برای او

که سرشار از بودن

هر شب

 تا ناکجای زمین پیاده می رود

و طعنه ی آدم ها را

به سایه هاشان تف می کند

برای او

که از آسمان

ستاره طلب ندارد

و  دست هایش

به سپیدارهم می رسد

برای او

که صبح سپید را

مثل نهال

در باغچه ی زمین می کارد

برای او

،

دلتنگم  . . .